IN MEMORIAM

            Zuster Theresia de Bont ( Raymunda )

 

                                               Geboren te Tilburg :         13 januari      1922

                                               Eerste professie :                1 mei          1947

Overleden te Etten-Leur : 18 augustus  2006

Met veel meeleven van medezusters, familie, vrienden en kennissen werd Zr.Theresia begraven op 22 augustus 2006 op begraafplaats Munsel te Boxtel, waar zij rust temidden van haar medezusters. Gedurende de eucharistieviering ten afscheid, verwoordde Zr. Tiny Hölscher haar leven als volgt:

 

“Van harte wil ik U welkom heten in deze kapel waar bij elkaar gekomen zijn om onze zuster Thérèse de Bont uitgeleide te doen. Op vrijdagmorgen 18 augustus is zij van ons heen gegaan in het bijzijn van haar medezusters en enkele verzorgsters. In deze eucharistieviering willen wij de Heer bedanken voor het lange Religieus Missionarisleven van Thérèse en Hem vragen haar in zijn eeuwige liefde en vreugde te laten delen.

 

Jaren geleden vertrouwde Thérèse me toe dat ze een boek aan het schrijven was en ik had zelfs het privilege om het te mogen lezen. Het werd niet gepubliceerd, maar het verraadde wel haar liefde voor het schrijven niet alleen van verhalen maar ook van de talloze toneelstukjes die zij zelf schreef, meestal gebaseerd op de bijbel.

 

Met kinderen en jongelui bracht zij deze zeer succesvol ten uitvoer. In de verschillende parochies in Tanzania, waar zij werkzaam was, gebruikte zij deze als een belangrijke methode om de kinderen en jongelui de bijbel te leren kennen en in het Christelijk Geloof te onderwijzen. En dit gold ook voor de vele volwassenen die in grote getale kwamen luisteren en er met volle teugen van genoten.

 

Het is dus geen wonder dat zij ook haar eigen levensverhaal uitvoerig heeft beschreven en ik wil haar dus hier nu even zelf aan het woord laten:

 

“Ik ben geboren op 13 januari 1922 als tweede kind van de dertien, waarvan een tweeling enkele uren na hun geboorte gestorven zijn. Ons gezin bestond uiteindelijk uit 8 jongens en 3 meisjes. Als 8 jarige las ik mijn eerste verhaal over “Missie” en ik werd er zo door gegrepen dat ik zei: ”Ik ga later ook naar Afrika, en spreken over God als missionaris.”

 

Dit verlangen bleef haar bij en zo schrijft zij:

“Op bijzondere wijze hoorde ik dat er Witte Zusters waren in Esch, allemaal missionarissen. Op 21 jarige leeftijd ging ik er kennismaken en wist in éne keer: hier hoor ik thuis. Na verschillende bezoeken trad ik in op 30 september 1943.” Het was volop oorlog en zij beleefde dus de bezetting van ons huis in Esch en de komst van de Paters en de vele mensen uit de buurt die er hun toevlucht zochten.

 

Vanwege de oorlog duurde haar opleiding langer dan gewoonlijk en pas in mei 1947 deed zij haar eerste geloften. Via Parijs vertrok zij vervolgens naar Algiers en verbleef zes maanden in Biskra in de Sahara. Al gauw kreeg zij echter haar benoeming voor Tanganyika. Daarover schrijft zij het volgende:

 

“Ik werd benoemd in verschillende posten waar ik me op allerlei manieren inzette: in huis en keuken, in de sacristie. Ook gaf ik naailessen aan de vrouwen en was belast met toezicht houden op de meisjes die intern waren bij de zusters.”

 

Zuster Thérèse was een prettige persoon om mee te leven met een wat kinderlijk karakter, getuigt een medezuster. Ze maakte met veel toewijding kaas, boter en karnemelk, waar de zusters en paters van profiteerden. Zij was erg geliefd door allen die met haar van doen hadden.Na 14 jaar kwam zij voor de eerste keer op vakantie waaronder zij haar Derde jaar mocht doen, een tijd van bezinning wat zij erg apprecieerde. Daarna keerde zij terug naar Tanzania en nam weer de zorg van het internaat op zich.

 

Haar grote verlangen was echter om in de catechese werkzaam te zijn en in 1966 werd haar wens vervuld en kon zij een catechese cursus volgen in Chala bij Zr. Martha Bos.

Vanaf dat moment zette zij zich in voor de opleiding van catechisten, waaronder Afrikaanse zusters:

 

“Van 1968 – 1977  was ik in Chala in de Catechisten school”, schrijft zij. “We hadden twee cursussen van drie maanden per jaar. Behalve dat ik de catechisten drie lessen per dag gaf, was ik ook bezig voor hen te zorgen. Ik vond het heerlijk!  Maar na een aantal jaren gaf mijn gezondheid  me zorgen en eind 1977  kwam ik voor drie jaar terug in Nederland,  waarna ik toch nog voor vier jaar terug ging naar Sumbawanga in mijn geliefd Tanzania.

 

Daar gaf ik godsdienstles in de hoogste klassen. Het was vooral daar dat ik veel theater spelen deed met kinderen en jongelui.” Zij deed dit zeer goed en werd er zelf beroemd door.

 

Eindelijk, na 33 jaar in Tanzania gewerkt te hebben keerde zij in 1984 voor goed naar Nederland terug. Zij woonde eerst in Esch en daarna in Sterksel waar zij zich inzette voor verschillende werkzaamheden en in het voorbereiden van feestdagen. Ook daar maakte zij zichzelf bemind. Zij was graag in contact met de dorpsbewoners. Het was in Sterksel dat zij begon te klagen over veel hoofdpijn:“Ik voel me dikwijls erg moe en loom en mijn geheugen gaat sterk achteruit”, schreef zij.

 

”Een onderzoek wees uit dat ik een tumor in mijn hoofd had en na veel onderzoeken werd ik geopereerd. Ik heb wel een moeilijke tijd gehad maar uiteindelijk herstelde ik me vlugger dan ik gedacht had. Een jaar later kon ik zelfs de re-oriëntatie sessie in Schotland volgen, wat me veel plezier deed.”

 

Toen ons huis in Sterksel gesloten werd in 1998 vertrok Thérèse naar Etten-Leur waar zij het kalmer aan ging doen. Zij had nu volop tijd om zich aan het gebed en geestelijke lezing te wijden. “Zij was een echte bidziel”, getuigt een van haar medezusters, met een diepe en kinderlijke godsvrucht en vertrouwen in haar Heer.

 

Zolang zij kon was zij heel getrouw aan haar Officie, aan haar rozenhoedje, en nooit zou ze ontbreken bij de dagelijkse eucharistieviering. Zij bleef de beminnelijke medezuster die een glimlach had voor iedereen en hartelijk mee kon lachen, iets dat haar zo bemind maakte in Afrika.

 

Maar in Etten-Leur kwam de hersentumor weer terug en moest zij opnieuw geopereerd worden, tot twee keer toe. Nadien ging het herstel niet zo voorspoedig en zij werd nooit meer de oude. Zij verhuisde naar Mariahof waar zij beter verzorgd kon worden. Ze was echter nog goed ter been, men kon haar overal tegenkomen op haar dagelijkse wandelingen door de lange gangen van Santa Clara en San Francesco. Ze had een groet of glimlach voor allen die ze op haar tochten ontmoette. Ook bleef ze genieten van het veelvuldige bezoek van haar broers, zus en verdere familieleden.

 

Enkele weken geleden had zij een slechte val en brak haar arm. Al spoedig bleek dat er meer aan de hand was en verergerde haar toestand. Zij werd steeds minder aanspreekbaar en geraakte min of meer in een coma. In de nacht van donderdag 17 op vrijdag 18 augustus werd het duidelijk dat het einde nabij was en werden haar medezusters gewaarschuwd. In hun bijzijn overleed Thérèse heel rustig in de vroege morgen van vrijdag 18 augustus, en legde haar leven vertrouwvol terug in de handen van haar Schepper.

 

Onze oprechte dank gaat uit naar al degenen die haar de laatste jaren zo liefdevol hebben verzorgd en verpleegd. Vooral haar medezusters hebben haar met grote genegenheid en aandacht opgevangen. Zolang zij kon kwam zij samen met hen voor een gezellig thee uurtje of een kaartspel in de avonduren.

 

Met haar heengaan verliezen we een beminnelijke en lieve medezuster. Wij zijn dankbaar voor alles wat zij voor zoveel mensen in Afrika, kinderen en ouderen, heeft kunnen betekenen. Wij vertrouwen erop dat zij nu zich eeuwig mag verheugen  in God’s aanschijn.  

 

 

Lieve Thérèse, rust in Vrede.